افراد نشسته احتمالاً علائم افسردگی بیشتری دارند (مطلب ارسالی)

جِیکاب مِیِر، استادیار حرکت‌شناسی در دانشگاه ایالتی آیووا و نویسنده اصلی مقاله، گفت: «نشستن یک رفتار مرموز است. این کاری است که ما همیشه بدون فکر کردن به آن انجام می‌دهیم.» مِیِر و گروهش به‌عنوان مدیر آزمایشگاه بهزیستی و ورزش در دانشگاه ایالتی آیووا به چگونگی ارتباط فعالیت بدنی و رفتارهای کم‌تحرک با سلامت روان و اینکه چگونه تغییرات در این زمینه بر نحوه تفکر، احساس و درک مردم از جهان تأثیر می‌گذارد، نگاه می‌کنند.  

مِیِر گفت: «در مارس 2020، ما می‌دانستیم که کووید قرار است بر رفتار ما و کارهایی که می‌توانیم انجام دهیم به روش‌های عجیب‌وغریب که نمی‌توانستیم پیش‌بینی کنیم، تأثیر بگذارد».

مِیِر و تیمی از محققان برای دریافت اطلاعات فوری از این تغییرات، پاسخ‌های نظرسنجی را از بیش از 3000 شرکت‌کننده در مطالعه از 50 ایالت و ناحیه کلمبیا دریافت کردند. شرکت‌کنندگان گزارش دادند که چقدر زمان صرف انجام فعالیت‌هایی مانند نشستن، تماشای تلویزیون و ورزش کرده‌اند و این رفتارها در مقایسه با زمان‌های قبل از همه‌گیری چگونه است. با استفاده از مقیاس‌های بالینی استاندارد، شرکت‌کنندگان همچنین تغییراتی را در سلامت روانی خود گزارش دادند (مانند افسردگی، اضطراب، احساس استرس، تنهایی).

مِیِر می‌گوید: «ما می‌دانیم زمانی که فعالیت بدنی و زمان تماشای تلویزیون افراد تغییر می‌کند، به‌طورکلی به‌سلامت روان آن‌ها مربوط می‌شود، اما قبلاً چنین داده‌هایی از جمعیت زیادی در پاسخ به یک تغییر ناگهانی ندیده‌ایم».

داده‌های نظرسنجی نشان داد شرکت‌کنندگانی که دستورالعمل‌های فعالیت بدنی ایالات‌متحده (یعنی 2.5-5 ساعت فعالیت بدنی متوسط تا شدید در هر هفته) را قبل از همه‌گیری رعایت می‌کردند، مدت کوتاهی پس از محدودیت‌های مرتبط با کووید-19، به‌طور متوسط ​​32٪ فعالیت بدنی خود را کاهش دادند. همان شرکت‌کنندگان گزارش کردند که احساس افسردگی، اضطراب و تنهایی بیشتری داشتند. مِیِر و همکارانش یافته‌های خود را در سال گذشته در مجله بین‌المللی تحقیقات محیطی و سلامت عمومی منتشر کردند.

آخرین مقاله مِیِر در مجله Frontiers in Psychiatry به‌عنوان مطالعه پیگیری برای بررسی اینکه آیا رفتارها و سلامت روان شرکت‌کنندگان در طول زمان تغییر کرده است یا خیر منتشر شد. شرکت‌کنندگان همان نظرسنجی را هر هفته بین ماه‌های آوریل و ژوئن پر کردند.

مِیِر گفت: «در مطالعه دوم، ما دریافتیم که به‌طور متوسط، مردم شاهد بهبود سلامت روان خود در طول دوره هشت‌هفته‌ای بودند». «مردم خود را با زندگی در این بیماری همه‌گیر سازگار کردند؛ اما برای افرادی که زمان نشستن آن‌ها بالا بود، علائم افسردگی به‌طور متوسط مانند سایرین بهبود پیدا نکرد».

شرکت‌کنندگانی که بخش زیادی از روز خود را در حالت نشسته سپری می‌کردند، بهبود سلامت روانی کمی را تجربه کردند.

مِیِر تأکید کرد که یافتن یک «ارتباط» بین نشستن و سلامت روان با گفتن این‌که نشستن بیشتر باعث افسردگی می‌شود یکسان نیست. او گفت که ممکن است افرادی که افسرده‌تر بودند بیشتر می‌نشستند یا افرادی که بیشتر می‌نشستند افسرده‌تر شدند. یا ممکن است عامل دیگری وجود داشته باشد که محققان آن را شناسایی نکرده باشند.

مِیِر گفت: «مطمئناً ارزش بررسی بیشتر را دارد. من فکر می‌کنم آگاهی از برخی از تغییرات ظریفی که در طول همه‌گیری ایجاد کرده‌ایم و اینکه چگونه ممکن است مفید یا مضر باشند، بسیار مهم است زیرا ما به‌طرف دیگر زندگی همه‌گیری نگاه می‌کنیم».

مِیِر گفت که شروع و ترک یک عادت بسیار دشوار است، حتی زمانی که شخصی بخواهد رفتار خود را تغییر دهد؛ اما او امیدوار است که افراد بیشتری متوجه شوند که حتی کمی حرکت می‌تواند خلق‌وخوی و سلامت روانی آن‌ها را بهبود بخشد و سعی کنند راه‌هایی برای ایجاد آن در طی روز خود بیابند.

مِیِر گفت: «اگر دیگر برای جلسات حضوری در سالن راه نمی‌روید، همچنان می‌توانید با یک پیاده‌روی کوتاه قبل و بعد از جلسات آنلاین، کمتر بنشینید».

افرادی که از خانه کار می‌کنند می‌توانند قبل و بعد از روز کاری در اطراف خانه قدم بزنند تا رفت‌وآمدهای قبل از همه‌گیری را تقلید کنند که می‌تواند از نظر جسمی و ذهنی برای افراد مفید باشد.