تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال و افسردگی (مطلب ارسالی)

یکی از درمان‌های امیدوارکننده برای چنین بیمارانی، نوعی درمان تحریک مغز به نام تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال (از طریق جمجمه) است. این درمان جدید نیست. از سال 1995 وجود داشته است. سازمان غذا و داروی ایالات متحده در سال 2008 تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال را برای بزرگسالان مبتلا به «افسردگی مقاوم به درمان غیر روان پریشی» مجاز کرد که افسردگی مقاوم به درمان معمولاً به عنوان عدم پاسخگویی به دو یا چند داروی ضد افسردگی تعریف می شود. به تازگی، در سال 2018، سازمان غذا و داروی ایالات متحده آن را برای برخی از بیماران مبتلا به اختلال وسواس فکری عملی و ترک سیگار مجاز کرد.  

بیمه عموماً این درمان ها را پوشش می دهد. هم روانپزشک و هم اپراتور تجهیزات باید گواهینامه داشته باشند. در حالی که این درمان برای سال‌ها در دسترس بوده است، تجهیزات برای انجام این روش به اندازه‌ای گران هستند که تعداد کمی از مراکز خصوصی روانپزشکی قادر به پرداخت آن هستند. اما با شناخت روزافزون پتانسیل تحریک مغناطیسی از طریق جمجمه، قیمت این وسیله احتمالاً در نهایت کاهش می یابد و دسترسی به میزان زیادی گسترش می یابد.

آیا تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال کار می کند؟

تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال یک روش غیر تهاجمی و بدون درد است که حداقل عوارض جانبی را دارد یا بدون عوارض جانبی است و اغلب جواب می دهد. تحقیقات نشان می دهد که 58 درصد از بیمارانی که یک بار مقاوم به درمان هستند، پس از چهار تا شش دور درمان، کاهش قابل توجهی در افسردگی تجربه می کنند. بیش از 40 کارآزمایی بالینی مستقل – با بیش از 2000 بیمار در سراسر جهان – نشان داده است که تحریک مغناطیسی جمجمه ای تکرار شونده یک درمان موثر برای درمان افسردگی اساسی مقاوم است.

به عنوان یک استاد و روانپزشک که از تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال برای درمان برخی از بیمارانم استفاده کرده ام، شاهد کاهش علائم افسردگی حتی در دو هفته اول درمان بوده ام؛ علاوه بر این، اثرات پس از پایان درمان، معمولاً برای شش ماه تا یک سال، ادامه می‌یابد.

در مورد روند این درمان

برای بیمار، این روش آسان و ساده است. فرد روی یک صندلی راحت با یک بالش راحت می نشیند و سرش را تکیه می دهد، گوش گیر می گذارد و سپس می تواند استراحت کند، گوشی خود را چک کند، تلویزیون تماشا کند یا کتاب بخواند.

یک کویل (سیم پیچ) درمانی که شبیه شکل 8 انگلیسی است، روی سر بیمار قرار می گیرد. یک محرک نزدیک جریان الکتریکی را به سیم پیچ می فرستد که جریان را به میدان مغناطیسی تبدیل می کند.

میدانی که بسیار متمرکز است، در حالی که بخشی از قشر جلوی مغز را هدف قرار می دهد – ناحیه ای از مغز که مسئول تنظیم خلق و خو است – به سرعت روشن و خاموش می شود.

محققان می‌دانند افرادی که از افسردگی رنج می‌برند، جریان خون و فعالیت کمتری در قشر جلوی مغز دارند. تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال باعث افزایش جریان خون و افزایش سطح دوپامین و گلوتامات می شود – دو انتقال دهنده عصبی که مسئول عملکردهای مغز مانند تمرکز، حافظه و خواب هستند. تحریک مکرر این ناحیه – «مدار افسردگی» مغز است که اثر ضد افسردگی را به همراه دارد.

این درمان «شوک الکترونیکی» یا تحریک عمیق مغز نیست

برخی افراد تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال را با الکتروشوک درمانی اشتباه می گیرند، روشی که برای بیماران مبتلا به افسردگی شدید یا کاتاتونی استفاده می شود. با الکتروشوک درمانی، بیمار بیهوش جریان الکتریکی مستقیم دریافت می کند که باعث تشنج می شود. به طور معمول، افرادی که تحت این روش قرار می گیرند، پس از درمان مقداری از دست دادن حافظه را تجربه می کنند.

تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال بسیار متفاوت است. نیازی به بیهوشی ندارد و بر حافظه تأثیر نمی گذارد. بیمار می تواند بلافاصله پس از هر درمان به فعالیت های روزانه خود ادامه دهد. اتصالات مغزی غیر فعال بدون ایجاد تشنج دوباره فعال می شوند.

همچنین نباید آن را با تحریک عمقی مغز که یک روش جراحی برای درمان اختلال وسواس فکری، لرزش، صرع و بیماری پارکینسون است، اشتباه گرفت.

عوارض جانبی و دسترسی این درمان

پروتکل برای بیماران تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال در مجموع شامل 36 درمان، هر کدام 19 دقیقه، به مدت 3 تا 6 هفته است. تحقیقات به این نتیجه رسیده است که این بهترین پروتکل برای درمان است. برخی از بیماران گزارش می دهند که احساس می کنند کسی روی سر آنها ضربه می زند. دیگران چیزی را احساس نمی کنند.

برخی از عوارض جانبی بسیار جزئی ممکن است رخ دهد. شایع‌ترین آن انقباض صورت و ناراحتی پوست سر در طول درمان است، احساساتی که پس از پایان جلسه از بین می‌روند. برخی از بیماران سردرد یا ناراحتی خفیفی را در محل استفاده گزارش می دهند. بسته به میزان مؤثر بودن درمان، برخی از بیماران هر چند هفته یا چند ماه یک بار برای پیگیری مراجعه می‌کنند. می توان آن را در کنار داروها یا بدون هیچ دارویی استفاده کرد.

همه افراد مبتلا به افسردگی نمی توانند تحت این نوع درمان تحریک مغز قرار گیرند. افراد مبتلا به صرع یا سابقه آسیب سر ممکن است واجد شرایط نباشند. افرادی که دارای پرکردگی فلزی در دندان‌های خود هستند برای درمان مناسب هستند، اما دیگرانی که دستگاه‌های فلزی کاشته‌شده و غیرقابل جابجایی در داخل یا اطراف سر دارند، مناسب نیستند. کسانی که ضربان‌ساز (پیس میکر)، دفیبریلاتور و محرک‌های عصب واگ دارند نیز ممکن است واجد شرایط نباشند، زیرا نیروی مغناطیسی سیم‌پیچ درمان ممکن است این دستگاه‌ها را از جا کنده و باعث درد یا آسیب شدید شود. اما برای کسانی که قادر به استفاده از درمان هستند، نتایج می تواند قابل توجه باشد.