آنچه که پریناز از دنیای روان برداشت کرده (درمان سندرم سروتونین در اثر مصرف قرص ضد افسردگی)
سندرم سروتونین یا مسمومیت سروتونین بیماری است که بر اثر افزایش سروتونین در بدن شخص به وجود میآید و مشکلات و عوارضی را برای او به همراه دارد. اکثر افراد برای رهایی از افسردگی و تنشهای خود به سمت مصرف خودسرانه و گاه مصرف همزمان داروهای بازجذب سروتونین رو میآورند. بعضی از داروهای ضد افسردگی باعث افزایش این نوع از انتقالدهنده عصبی در مغز و بروز سندرم سروتونین میگردد.
سروتونین چیست- سروتونین نوعی ماده شیمیایی است که در مغز و روده وجود دارد. حدود نود درصد این انتقال دهنده عصبی در روده و ده درصد آن در مغز تولید میشود. سروتونین با اسامی دیگری مثل هورمون شادی نیز شناخته میشود و به حفظ آرامش و ثبات عاطفی کمک خواهد کرد. از طرفی، بر بهبود و تنظیم خواب موثر است. همچنین بسیاری از واکنشهای شیمیایی درون بدن را کنترل میکند. کمبود این ماده شیمیایی در بدن، باعث بروز افسردگی و پریشانیهای ذهنی میشود. افزایش ترشح آن نیز باعث بروز مشکلات گوناگونی خواهد شد. از روشهای مختلفی برای تنظیم تولید سروتونین در بدن استفاده میشود. یکی از بهترین روشها، کنترل تغذیه است.
داروهای مرتبط با سروتونین- بسیاری از متخصصان سلامت روان بر این باورند که برخی از مواد شیمیایی مغز به نام انتقال دهنده های عصبی با افسردگی مرتبط هستند به ویژه سروتونین. اکثر داروهای ضد افسردگی با تأثیر بر این انتقال دهنده های عصبی، که گاهی اوقات پیام رسان های شیمیایی نامیده می شوند، به کاهش افسردگی کمک می کنند و به ارتباط بین سلول های مغز کمک می کنند. هر یک از انواع داروهای ضد افسردگی به روش های کمی متفاوت بر این انتقال دهنده های عصبی تاثیر می گذارد. داروهای سروتونین: سیتالوپرام (سلکسا)، داپوکستین، اسسیتالوپرام، فلوکستین (پروزاک)،فلووکسامین (لووکس)، پاروکستین (پاکسیل، سروکسات)، سرترالین (زلفت، لوسترال)، دولوکستین، ونلافاکسین، دسوونلافاکسین و لوومیلناسیپران.
احتمال ایجاد- به نقل از دکتر وهاب حاجی سردار: به طور خاص، داروهای ضد افسردگی علت اصلی سندرم سروتونین هستند. تداخل دارویی که منجر به افزایش سطح سروتونین شود عبارتند از: مواردی مانند مصرف مواد مخدر و روانگردان مانند کوکائین، اکستازی، ال اس دی، شربت های ضد سرفه حاوی دکسترومتورفان؛ تداخل بین دو دارو یا بیشتر؛ مصرف بیش از حد دارو که منجر به افزایش سطح سروتونین شود؛ دارو های ضد افسردگی، ضد صرع، ضد میگرن، ضد درد، ضد تهوع و داروهای ضد پارکینسون حتی در صورت مصرف صحیح هم در مواردی می توانند این عارضه را به همراه داشته باشند؛ داروهای ضد ویروسی که برای درمان ایدز استفاده می شوند، نیز می توانند سطح سروتونین را افزایش دهند.
علائم- علائم ممکن است علائم ظرف چند دقیقه یا معمولا شش تا بیست وچهار ساعت پس از شروع یک داروی جدید و یا تغییر مقدار مصرف داروی قبلی شروع می شود. حتی ممکن است بیمار تا پنج هفته پس از قطع یک دارو این عوارض را تجربه نماید. این سندرم با علائم بعدی آغاز می شود: سردرد، اسهال، فشار خون بالا، تپش قلب یا تاکی کاردی، توهمات، تعریق شدید، مردمک های گشاد شده، هایپررفلکسی یا رفلکس های بیش فعال، سرگردانی، گیجی، اضطراب، تحریک پذیری، افزایش دمای بدن، اسپاسم و سفتی عضلانی، از دست دادن کنترل عضلانی، لرز، حالت تهوع، استفراغ.
درمان- درمان سندرم سروتونین به شدت علائم بستگی دارد. برای موارد خفیف، پزشکان به فرد توصیه می کنند که مصرف داروهایی که باعث بروز علائم می شوند را متوقف کنید. با این حال، اگر علائم شدید باشد، باید به بیمارستان مراجعه شود.در موارد خفیف معمولا علائم خود بخود در یک تا سه روز نخست برطرف می شوند. در موارد شدیدتر بیمار نیاز به اقدامات درمانی در بیمارستان دارد. علامت درمانی برای بهبود وضعیت قلبی، تنفسی و کلیوی بسیار مهم و حیاتی می باشد. در کنار آن کاهش تب و کنترل بی قراری بیمار از اقدامات مورد نیاز است. پیش از هرچیز داروی مصرفی ایجاد کننده ی این عارضه باید قطع گردد و پس از قطع علائم داروی مناسب دیگری جایگزین آن گردد. داروهای ضد اضطراب می توانند به عنوان آرامبخش به کاهش ضربان قلب و رفع گرفتگی عضلانی کمک کنند. تجویز داروهایی که اثرات سندرم سروتونین را ازبین ببرند نیز از اقدامات دیگر است.
کاربرگ 14-2 خلاصه قضاوت منطقی من مبنی بر مصرف دارو
_________________________________________________________
_________________________________________________________
_________________________________________________________
_________________________________________________________
هر سکه دو روی دارد. کاربرگ 14-1 دلایل احتمالی در نظر گرفتن مصرف دارو را نشان می دهد، اما دلایلی نیز وجود دارد که ممکن است مایل به انتخاب آن مسیر نباشید. دلایل زیر را در نظر بگیرید چرا که برخی افراد تصمیم می گیرند از مصرف داروها خودداری کنند:
نگرانی از عوارض جانبی: داروهای مختلف عوارض جانبی مختلفی دارند. ما بعداً عوارض جانبی را در قسمت «موشکافی عوارض جانبی» در این فصل به تفصیل بررسی میکنیم، اما موارد رایج عبارتند از: خشکی دهان، مشکلات گوارشی، مشکلات جنسی، افزایش وزن و سردرد. برخی از افراد بیشتر از دیگران از عوارض جانبی رنج می برند. اگرچه پزشک شما معمولاً می تواند راه هایی را برای رفع آنها بیابد، اما عوارض جانبی یک نگرانی واقعی است.
نگرانی در مورد اثرات بلندمدت: به نظر می رسد اکثر داروها برای مشکلات عاطفی خطر کوتاه مدت نسبتا کمی دارند. با این حال، برخی از داروها به اندازه کافی در دسترس نبوده اند و تازه وارد بازار دارویی شده اند تا پزشکان مطمئن شوند که آیا عوارض ممکن است پس از چندین سال مصرف ظاهر شود یا خیر. از آنجایی که داروها اغلب باید برای تمام عمر مصرف شوند، اثرات طولانی مدت یک نگرانی جدی است.
اعتیاد: برخی از داروهای اضطراب مانند بنزودیازپین ها نسبتاً اعتیادآور هستند. این بدان معناست که اگر آنها را برای بیش از چند ماه مصرف کنید، ممکن است به شدت به آنها وابسته شوید و در صورت قطع مصرف، علائم ترک را تجربه کنید. با این حال، به نظر نمیرسد اکثر داروهای ضد افسردگی به معنای معمول اعتیادآور باشند، و جایگزینهای خوب و غیر اعتیادآور برای درمان اضطراب در دسترس هستند.
بارداری و شیردهی: تحت بررسی دقیق پزشکی، برخی از داروهای ناراحتی عاطفی برای مادران باردار یا شیرده نسبتاً بی خطر به نظر می رسند. با این حال، دادههای ایمنی جامع نیستند و در مورد استفاده از آنها در این مورد خاص بحث و جدل وجود دارد.
هشدار!
افسردگی در دوران بارداری و پس از زایمان نسبتاً شایع است و در صورت عدم درمان می تواند بسیار جدی شود. اگر پس از تولد نوزاد علائم افسردگی را تجربه کردید، باید ارزیابی شوید.
ترجیحات شخصی: به خاطر دلایل مذهبی، دیدگاه های فلسفی یا ترجیحات شخصی قوی، برخی افراد صرفاً تصمیم می گیرند که دارو مصرف نکنند. اگر ما در چنین لیستهایی هستید، لطفاً مشکلات خود را از طریق تمرینات خودیاری یا از طریق یک متخصص بهداشت روان واجد شرایط درمان کنید.
اگرچه دلایل موجهی برای انتخاب نکردن داروهای اضطراب یا افسردگی وجود دارند، اما اگر ناراحتی شما بسیار شدید است یا افکار جدی خودکشی یا قتل در سر دارید، امیدواریم در تصمیم درمانی خود تجدید نظر کرده و با پزشک خود مشورت کنید.
1. دلایل موافقت و مخالفت مصرف دارو را مرور کنید.
2. صحبت در مورد نگرانی های خود را با دوستان نزدیک، خانواده، پزشک خود و یا یک متخصص بهداشت روان در نظر بگیرید.
3. تصمیم در مورد نقش دارو برای معالجه خود بگیرید و فرآیند استدلال خود را در کاربرگ 14-3 بنویسید. افکار، احساسات و مشاهدات خود را درج کنید.
_________________________________________________________
فهرست فصل چهاردهم این کتاب
--------------
همه مطالب: